Op 1 januari begint voor mij de voorbereiding van de marathon van Rotterdam.
Aangezien mijn voorbereiding voor najaarsmarathon in Amsterdam door blessureleed ( gekneusde tenen door niet meeverende tafelpoot) min of meer in het water viel en mijn marathon niet werd wat ik er van gehoopt had begon ik na het verorberen van nog wat oliebollen fris aan mijn voorbereiding .
De eerste week ging heerlijk ondanks het frisse weer en ik was dan ook vol goede moed over de afloop van de Halve marathon van Egmond.
Maar 4 dagen voor Egmond begon er opeens een spiertje in mijn rechterkuit te protesteren en zei : Je bekijkt het maar ! Je kunt wel denken dat je nog jong bent maar ik denk daar heel anders over.Zoek het nu maar zelf uit ik stop ermee !
En dat had tot gevolg dat ik bijna geen stap meer kon zetten.
Ik heb een paar dagen rust genomen en ik ben vervolgens toch maar naar de donderdagsvond training gegaan.Na 1,5 km op de training begon mijn spiertje weer krampachtig samen te trekken en ben ik er mee gestopt.
Ondertussen was het ijs op de plassen zo dik geworden dat zelfs ik er op durfde met mijn schaatsjes en heb ik het hele weekeinde van de halve marathon van Egmond geschaatst en heb ik het lopen niet eens gemist ( ja beste mensen , het kan !). Soms zit het mee als het tegen zit !!
De week na dat fantastische ijsweekeinde ben ik weer volop in training gegaan.Geen last gehad en totaal 77 km gelopen.De moraal om vol voor Rotterdam te gaan kwam weer terug.
De week hierna wilde ik het weer iets rustiger aandoen en lekker ontspannen de duurloop van donderdagavond te voltooien.
Gerwin had een parcours richting Noorden uitgestippeld en rustig keuvelend tussen de versnellingen door gingen we op weg.Totdat , jawel deze Burgers natuurlijk weer eens niet zat op te letten(zie ook de avonturen rond het paaltjesincident) en met zijn rechtervoet schuin in een 20 cm lager liggende put/kuil terecht kwam en daarbij zijn enkelbandjes eens flink verrekte.Een vlammende pijn in mijn enkel gaf meteen aan dat dit einde training was en vermoedelijk einde voorbereiding Rotterdam.
Hevig balend en met een pijn vertrokken gezicht strompelde ik naar de auto van mijn inmiddels gearriveerde wederhelft en werd ik naar huis gereden.
Thuis aangekomen zag ik dat mijn enkel ongeveer 2 keer zo dik was geworden en begon ik met ijspakkingen de enkel af te koelen. Na een nogal pijnlijke nacht ben ik de volgende dag maar even bij mijn huisarts langs gegaan en deze heeft mij een drukverband omgelegd en mij gevraagd voorlopig maar even met mijn been omhoog te gaan zitten en na 3 dagen het verband te verwijderen.
Zo gezegd zo gedaan heb ik op maandag het verband af gedaan en zag ik dat mijn enkel nog tamelijk dik , blauw en pijnlijk was.Dinsdags heb ik in mijn lunchpauze een stukje gewandeld en dat ging vrij behoorlijk.
Op woensdag had ik het gevoel dat ik toch maar weer eens stukje moest proberen te hardlopen ondanks de dikke enkel.Na de eerste 100 meter beetje onzeker lopend ging het steeds beter en heb ik half uurtje hard gelopen en zag ik dat de enkel veel dunner was geworden( soms doet beweging meer dan rust) en minder pijnlijk.
De donderdagavondtraining kon ik normaal voltooien.
Een week na het ongevalletje ben ik gewoon weer aan het trainen voor Rotterdam.
Soms zit het mee als het tegen zit ( Peter Burgers).