Al even geleden, maar wat een evenement ! Lijkt me toch prachtig om dit met een team te doen.
Mooi verhaal Arjan!
------------------------------------------------------------------------------------------
Het is alweer even geleden maar met Pinksteren heb ik dit jaar (voor het 2e jaar) de Roparun gedaan. Een kleine introductie voor wie de Roparun niet kent:
Het is een een internationaal sportevenement waarbij teams van acht lopers (begeleid door o.a. fietsers, masseurs en verzorgers) in estafette ruim 500 kilometer van Parijs naar Rotterdam hardlopen, met als doelstelling sponsorgelden te werven om de kwaliteit van het leven van kankerpatiënten te verbeteren.
Ik liep mee met een team van mijn werkgever (Logica) hieronder een klein verslag.
Na maanden van voorbereiding was het dan zover, op een winderige zaterdagmorgen verzamel je je op een uitgestorven kantoorgebied. Je ziet de mensen die het allemaal moeten gaan doen (en hun familie en andere begeleiding).
Wat langzaam aan rijdende auto’s op weg naar Parijs die ons niet deren omdat we dit ingecalculeerd hebben en dan Parijs, het terrein op: plekje zoeken, laatste voorbereidingen doen (in de rij gaan staan voor pasta). Zo langzamerhand verschijnt er meer spanning op de koppies, het gaat nu toch echt gebeuren. Team B vertrekt, het komt nu wel erg dichtbij, wat tijd doden, veel te vroeg naar de startstraat gaan, nog een keer naar het toilet.
En dan aftellen. Iwan start net als in de avondtraining, met zijn sponsorshirt aan, als eerste. Een beetje krioelen door Parijs, omzeilen van rode stoplichten, een ketting van een fiets die er naast loopt en dan de nacht in, busje erbij en dan even opletten.
Masseurs die hun werk in het donker verrichten, tasjes die vergeten, worden het maakt allemaal niet uit, voor elk probleem hebben we een oplossing.
De eerste tussentijden en de prognoses over aankomsttijden komen door, we gaan als de gele brandweer; 14 in het uur door beide teams! Het gevolg is een dubbel gevoel; ow wat gaat dit lekker maar ook gaat dit wel goed? Moeten we niet extra rusten (van slapen kwam er het bij mij in de eerste nacht niet helemaal van, de adrenaline giert door mijn bloed!). Een heerlijke Franse break in Maresches!
We zakken (logischerwijs) wat in kilometrage. Niet alleen om te genieten maar ook omdat zo’n estafettetocht eigenlijk maar een vermoeiende bezigheid is die z’n tol echt wel eist). We komen dichterbij bij de stal maar laten ons niet gek maken. Een nageleverde koffie en wat grappige opmerkingen naar andere lotgenoten helpen mij (ons) mede de laatste ochtend door. Niks forceren (helaas nog wel een scherp afgesteld remblokje wat een duikeling veroorzaakt) en genieten, maar stiekem toch nog wel een beetje doorlopen. De prognose van de finishtijd en het kilometrage zijn inmiddels dusdanig dat het kan. Laatste wissel in Klaaswaal, het enige wat ons rest is de finish, een vreemd gevoel bekruipt me, het is alweer bijna afgelopen.
We rijden met team A naar Rotterdam, hier waren we minder dan 48 uur geleden vandaan vertrokken het bijna afgelopen gevoel wordt sterker. We zien de anderen die al klaar zijn met het schoonmaken van de camper, we doen hetzelfde met de captainsbus en de 9 persoons bus. Daarna met velen naar het metrostation Kralingse zoom waar we de kaartjesautomaat (prachtuitvinding die OV-chipkaart) minutenlang in beslag nemen. De lopers en fietsers gaan door naar Wilheminaplein waar we met de rest van het team samenkomen voor de Erasmusbrug en das best nog wel pittig zo’n Nederlandse brug na 514 kilometer in de benen. Dan met z.n allen de Coolsingel op en dat is in 1 woord genieten!
Over de finishstreep valt iedereen elkaar in de armen; we hebben het toch mooi met z.n alleen weer geflikt, een gevoel van trots en blijdschap! Dit is het, hier hebben we het allemaal voor gedaan, wat een megaprestatie! Familie en vrienden wachten ons op. De lopers krijgen een medaille maar ook de anderen worden later geëerd.
Terug bij het kantoor evalueren we nog een beetje na, ruimen we de boel op en verdelen wat er over blijft. Dan een moment van afscheid; mensen waarmee je meer dan 48 uur intensief hebt samengeleefd gaan elk hun eigen weg. De laatste spullen stoppen we in de auto. We rijden naar huis en stoppen onderweg bij de Mc, even lekker vetkleppen. Net op het moment ik denk dat het wel meevalt met het knikkebollen begint het, gelukkig verlost mijn vrouw me met een Big Mac menu. Thuis gekomen kruip ik, toch enigszins kreupel/ stijf , achter de PC. Ik zie dat het aantal finishende teams toeneemt (ze staan zelfs stil op de Coolsingel). Ik bekijk onze tijden (13.34 km/u gemiddeld, wat ons uiteindelijk een 16e plek in de rankschikking van snelste teams oplevert!) En een finishtijd van 38:41:03). Ik duik onder de douche en plant me erna op de bank, waarna ik snel toegeef aan mijn vermoeidheid. Mijn vrouw maakt mij na een paar uur weer wakker, en zegt dat het wellicht handiger is om het bed in te duiken, maar ik constateer dat ik uit mijn eerste slaap ben en kruip weer achter PC. Ik heb de drang om de ervaring te verwoorden en tik dit stukje.
Arjan Baas
